Eureka! Brussel heeft uitgedokterd hoe de ineenstortende Europese economie weer overeind kan worden geholpen. Twee thema’s: groene energie en internet. De Europese wil dit jaar en in 2010 vijf miljard euro steken in schonere energie en sneller internet.
Maar dat is niet alles. Om de mondiale temperatuurstijging onder de twee graden te houden – noodzakelijk om ons voor ongekende rampspoed te behoeden, zeggen wetenschappers – moet het verhandelen van CO2-rechten niet alleen in
Europa gebeuren, maar vanaf 2015 in alle rijke industrielanden die zijn verenigd in de OESO. Verder moeten in 2020 groeitijgers als China, India en Brazilië aanhaken. Dat voorstel van de EU komt eind dit jaar op de alllesbepalende klimaatconferentie van de VN in Kopenhagen.
Natuur en Milieu liet vandaag weten diep teleurgesteld, dan wel woedend, te zijn over de voorstellen. De EU zegt arme landen te helpen met schone energie en maatregelen tegen de gevolgen van klimaatverandering – natte voeten en/of enorme dorst – maar koppelt er geen bedragen aan.
In de concepttekst stond nog vijf miljard euro voor de allerarmste landen, maar die toezegging is in rook opgegaan. Ook werd bij de vorige grote conferentie in Bali nog gesproken over 25 tot veertig procent CO2-reductie door de EU. Daar is dus nog maar twintig procent van over. We stevenen derhalve af op een klimaatramp, stelt Natuur en Milieu. Tenzij het Europees Parlement nog ingrijpt.
Maar eerst even terug naar duurzame energie en internet. Het pakket maatregelen dat Eurocommissaris Stavros Dimas voorstelt bevat onder meer geld voor de bouw van windmolenparken op zee (500 miljoen euro) en CO2-opslag (1,25 miljard euro). Van het budget om broeikasgassen onder de grond te pompen en te bewaren stroomt 250 miljoen euro rechtstreeks naar de Rotterdamse haven en de Eemshaven.
Voor breedbandinternet op het platteland trekt de Euopese Commissie één miljard euro uit. Lovenswaardig, maar daar koopt het superdicht bekabelde Nederland natuurlijk helemaal niets voor. Wij schijnen dan ook helemaal niet zo’n voorstander te zijn van de maatregelen. Het geschuif met begrotingsposten en de financiering van het een en ander ligt bij ons niet zo lekker, meldt het ANP.
Toch is dat natuurlijk allemaal kruimelwerk. De echte slag moet in Kopenhagen worden uitgevochten. Daar moeten alle landen het eens worden over miljarden euro’s die nodig zijn om het broeikaseffect te beperken en de wereld aan te passen aan de gevolgen. Willen we onder de grens van twee graden opwarming blijven, dan moet de CO2-uitstoot vóór 2020 zijn hoogste piek hebben bereikt. Daarna moet die in 2050 zijn gedaald tot vijftig procent van de uitstoot die we in 1990 hadden.
De rijke landen moeten daarin het initiatief nemen, vindt de EU. Zij moeten hun CO2-uitstoot in 2020 met dertig procent hebben verminderd, ten opzichte van het ijkjaar 1990 dus. De maatregelen van de EU – zoals het verhandelen van CO2-rechten – en de inspanningen van de lidstaten zou voldoende moeten zijn om dat streven in Europa te halen. Maar dat is dus niet genoeg. De EU wil dat alle geïndustrialiseerd landen, verenigd in de OESO-landen, kandidaat-lidstaten van de EU en zelfs mogelijke kandidaat-lidstaten beloven hun CO2-uitstoot fors te verlagen.
De ontwikkelingslanden moeten iets minder hun best doen. Een vermindering van de uitstoot van broeikasgassen met vijftien tot dertig procent in 2020 ten opzichte van nu – en dus niet 1990 – is genoeg, stelt de EU. Overigens is de term ontwikkelingslanden in klimaatlingo bedrieglijk. Ook China en India vallen er nog onder. Net als Brazilië en Zuid-Afrika.
De armste landen worden helemaal geëxcuseerd. Zij hoeven niets te doen, omdat zij ook niets hebben bijgedragen aan de klimaatverandering. Waarschijnlijk worden zij sowieso gedupeerd door overstromingen of droogte. Belangrijk onderdeel is wel dat de EU stelt dat met name het in de fik steken van de regenwouden moet stoppen. Dat scheelt gigantisch in broeikasgassen. Indonesië is bijvoorbeeld wereldwijd een megaproducent van broeikasgassen, omdat zijn eigen oerwouden afbrandt voor landbouwgrond.
Dan het geld. Om de klimaatramp af te wenden is volgens de Europese commissie jaarlijks wellicht nog eens 175 miljard euro extra nodig. Meer dan de helft is om ontwikkelingslanden te helpen vergroenen én ze wapen tegen natte voeten en het overleven in opdrogende gebieden. Het geld moet komen van het veilen van CO2-rechten in de rijke landen – dat betalen wij consumenten uiteindelijk - en van extra subsidies van de rijke landen.
Tot slot: de EU wil overal het beginsel van ‘de vervuiler betaalt’ invoeren. Zo ver is het nog niet. Stroom uit kolencentrales is nog steeds goedkoper dan groene energie. Maar als de CO2-rechten echt op de vieze stroom gaan drukken, moet wind- en zonne-energie eindelijk echt een stuk goedkoper worden.
Lees ook:Spam medeveroorzaker klimaatprobleem
Lees ook:Energieminister Obama reikt China de hand, in zijn vorige baan
Lees ook:Europees Convenant of Mayors voor duurzame steden
Lees ook:‘Californië groenste grote economie ter wereld’
Lees ook:OPEC klaagt over opmars duurzame energie
Ik hoop dat de EU burgers ook zelf gaan investeren zoals de isolatie van je eigen woning ect.
En dat de EU burgers hun spaargeld aanspreken om te investeren in een cooperatief windpark in de eigen regio. Doordat ze mede eigenaar van dat windpark zijn, krijgen ze ook inkomsten van dat windpark, en ze hebben natuurlijk recht op stroom tegen een constante prijs. Als ze dat als mede eigenaar zo besluiten. Door de invoering van het capaciteitstarief, is het net een soort openbare weg geworden. Dus, een regionaal windpark, kan de inwoners van de regio duurzame stroom leveren tegen kostprijs. Daardoor hebben die inwoners lagere kosten, zijn ze een stuk duurzamer, en houden ze geld over voor hun pensioen. Want hun aandeel in het windpark, blijft 20 tot 30 jaar stroom leveren