Klimaatsceptici attentie: The Washington Post opent de aanval op u. Of beter gezegd, Chris Mooney. De auteur die in zijn boek The Republican War on Science al onthulde dat Republikeinen wetenschappelijke feiten ondergeschikt maken aan hun politieke agenda, veegt nu de vloer aan met de mythe dat klimaatverandering niet bestaat. Hij richt zich op verhalen die continu opduiken dat de wereld zich in de zeventiger jaren druk maakte om global cooling en dat de zorgen om het broeikaseffect nu dus ook een hype zijn.
Daar valt volgens Mooney nogal wat op af te dingen. Sommige media schreven destijds weliswaar dat er een ijstijd in aantocht was, maar ten minste evenveel gaven ook toen al aandacht aan het broekaseffect. Sterker nog, de wetenschap maakte zich ook toen al drukker om het opwarmen van de aarde.
Volgens de Mooney is met name de vergelijking tussen toen en nu erg misleidend. Klimatologie stond in de jaren zeventig nog in de kinderschoenen. Tegenwoordig zijn vele honderden wetenschappers het eens over klimaatverandering en de menselijke invloed daarop, behalve dus een paar sceptici die hun kop in het zand steken.
Hetzelfde geldt volgens Mooney voor de herhaaldelijke berichten van klimaatsceptici dat het zeeijs op de Noordpool helemaal niet zo sterk is geslonken sinds de jaren zeventig. Het Arctic Climate Research Center heeft namelijk berekend dat sinds 1979 1,34 vierkante kilometer is verdwenen, ook al zijn er van jaar tot jaar fluctuaties.
Daarom is ook het argument van de sceptici dat het broeikaseffect zich al tien jaar niet meer voordoet onzin, stelt Mooney. Zij nemen het extreem warme jaar 1998 als ijkpunt voor hun kritiek op klimaatverandering, zonder erbij te vermelden dat El Niño toen voor abnormale omstandigheden zorgde. De jaren erna waren inderdaad koeler. Dat neemt niet weg dat van de warmste jaren ooit gemeten er zeven na 2000 waren.
Volgens Mooney negeren klimaatsceptici – in Amerika vaak Republikeinen – de wetenschappelijke feiten. Daarmee bewijzen ze niemand een dienst, behalve hun eigen politiek agenda die wordt gedomineerd door oliebelangen. Dat is zo’n beetje een samenvatting van het stuk in de Washington Post, het instituut dat volgens sceptici een onbetrouwbare, want linkse krant is. Overigens lijken de sceptici steeds meer op een groepje huilende wolven dat almaar verder uitdunt. Op hun laatste conferentie in New York - Global Warming, was it ever really a crisis? - was het rustiger dan ooit, omdat ze al lang niet meer geloofwaardig zijn.
Lees ook:Amerikanen kan klimaatverandering niets meer schelen
Lees ook:Sneller opwarmen in schone lucht
Lees ook:Klimaatsceptici houden eigen feestje in New York
Lees ook:Jongeren zeggen: ‘ Houd op over klimaatverandering’
Lees ook:Poollanden beschermen klimaatmascotte: de ijsbeer
kijk zegt een jochie er komt een tsunamie aan, nee zegt een dikke meneer het wordt eb kijk maar de zee trekt zich helemaal terug. en iedereen vol van vertrouwen in de dikke meneer die het wel zal weten, kijkt de dood recht in de ogen.
Beste Emanuel Spek,
Je schrijft in raadsels. Wat probeer je te zeggen met je verhaaltje?
Het is waar dat van de warmste jaren ooit gemeten er zeven na 2000 vallen. Echter onze wereldwijde temperatuur meetreeks is niet veel groter dan 100 jaar, een speldenprik op de tijd as van de leeftijd van de aarde. Het CO2 gehalte stijgt rustig verder maar de laatste 10 jaar blijft wereldwijd de gemiddelde temperatuur stabiel en daalt zelfs licht. Wat anders kunnen wij doen dan wachten op meer meetgegevens? Laat de data voor zich zelf spreken.